"مسابقه علمی"،مسابقه سطح بالایی بود که کمتر کسی جربزه شرکت در آن را پیدا می کرد.این بی جربزگی هم به سختگیری داورانی که انصافا در کار خود استاد بوده و براحتی جواب غلط یا از ان بدتر نمی دانم را قبول نمی کردند، بر می گشت.

با گذر سال ها، صدا و سیما با رسیدن به نتیجه مردم پسند "آیا آزار و اذیت بچه های مردم لازم است؟" بر آن گردید که با کاستن از بار علمی سوالات برنامه ها و افزودن به بار تفریحی آن ها لحظات خوب و خوشی را برای حاضرین در صحنه و بینندگان تلویزیونی رقم بزند.

با این حساب بود که فرصت عرض اندام امثال مرحوم نوذری با سوالاتی که نه چندان سخت و نه خیلی آسان بودند مهیا گردید.خوبی مرحوم نوذری این بود که در عین دارا بودن طنازی در اجرا، به مقدار کافی به سوالات و معلومات شرکت کننده هم بها داده و به نحو احسن قادر می شد "سیزده ساله ها راه نیفتند بیایند!" را جایگزین شایسته ضرب المثل "هر کسی را بهر کاری ساختند" نماید.

متاسفانه برنامه هایی در قد و قواره برنامه مرحوم نوذری هم هر چند خوش درخشیدند اما دولت مستعجل بوده و صدا و سیمایی ها را واداشتند که به تاسی از لطیفه زیر، شرکت کنندگان برنامه های مختلف را گزینش نمایند:

به کسی می گویند کار با رایانه را بلدی؟(با یارانه همه بلندند کار کنند!)

طرف جواب "بلی" می دهد.

سوال کننده می گوید:پس لطفا رایانه را روشن کن تا به بقیه موارد برسیم.

جواب این بار طرف "دیگر آنقدرها هم بلد نیستم" می باشد.

لذا، این روزها اصلا نباید از حضور شرکت کنندگانی که در پاسخ "معادل انگلیسی پیامک چیست؟" در می مانند تعجب کنیم; به ویژه اینکه مسابقات اینجوری را نیز باید در زمره مسابقات خوبی که اطلاعات بینندگان گرامی را افزایش می دهند به حساب آورد.

در این باب توجه به این نکته لازم است که مسئولین و متصدیان امور صدا و سیما ترجیح می دهند بیشتر جوایز ارزنده خود را نصیب خوش اقبال ها نموده و "شاید برای شما هم اتفاق بیفتد" را کاملا دلنشین ان هایی که از علوم و فنون و هنرهای مختلف(جز هنر شرکت در انواع و اقسام مسابقات تلویزیونی جایزه دار) فوق العاده بی بهره اند سازند!