مجری تلویزیون افغانستان "ایرانی ها این صحنه ها را نمی بینند" گفته و علی انصاریان با خشم، واکنش "ما چیزهایی دیده ایم که شما هرگز ندیده اید" می دهد.

ماجرای بالا نگارنده را به یاد خاطره ای از یکی از بستگان نزدیک می اندازد که مطالعه آن شاید برای شما هم خالی از لطف نباشد:

در جشنواره فیلمی در کشور ترکیه شرکت کرده بودیم.انصافا جشنواره، جشنواره بدی نبود و شاید به این مناسبت یکی از مسئولین و برگزار کنندگان جشنواره "از این جور سینماها شما هم در کشورتان دارید؟" را بر زبان آورد.

"این که چیزی نیست" گفته و در دنباله توضیح دادم که در کشور ما سینماهایی وجود دارد که شما را قادر می سازد داخل اتومبیلتان نشسته و فیلم تماشا کنید!(آن موقع درایون سینمای ونک تازه افتتاح شده بود)

حرفی نزد، اما چون از نگاهش متوجه شدم که در دل "حتما همینطور است!" می گوید، تصمیم گرفتم که در اسرع وقت از خجالتش در بیایم.

به مجرد ورود به تهران، 4 بلیط تهیه کرده و بطور رسمی از 4 نفر از برگزارکنندگان و متصدیان جشنواره، جهت مشاهده درایون سینما، دعوت به عمل آوردم.

امروز و با گذر سالیان طولانی از آن روزها هنوز قیافه کسانی که به درستی قادر به باور آنچه می دیدند نبودند را به خاطر دارم.

مطلب بالا بخوبی بیانگر این است که در طول سال های گذشته نه تنها کشورهای "متلک گو" به سرزمین عزیزمان به گونه چشمگیر تغییر نموده و از ترکیه به افغانستان رسیده اند، بلکه خود ما هم دچار تحول قابل ملاحظه شده و مجبور گشته ایم در عوض پز داشته ها را دادن به دادن پز دیده ها و شنیده ها اکتفا نماییم!!؟

منتشر شده در روزنامه آفتاب یزد