"دختر عمو،پسر عمو" فیلمی است که به تازگی جایی در میان فیلم های مختص نمایش خانگی پیدا کرده است.

"مادر،واسه منم تافل بگیر!"

عبارتی در مایه های جمله بالا شاید در زمره خنده دار ترین چیزهای فیلم مورد اشاره باشد،چون حرکات و فعالیت های بازیگران فیلم که متاسفانه در زمره بازیگران شناخته شده و نه مبتدی هستند و الفاظ و سخنانی که توسط ایشان پای بر عرصه هستی )همان پرده نمایش خانگی) می گذارد انصافا چیزی جز نمایش یک کمدی سخیف نیست.

"دختر عمو،پسر عمو" ماجرای زوجی را بیان می کند که یک بار به علت نازایی زن طلاق گرفته اند(اصلا فکرش را نکنید که کارگردان هم همانند بسیاری از اقشار اجتماع دغدغه نازایی را داشته و خواسته بینندگان عزیز را نسبت به این موضوع حساس نماید.نازایی تنها چارچوبی بوده تا فیلم بر آن استوار گردد.به زبان دیگر اگر زن و شوهر به خاطر تمایل زن به ادامه تحصیل و یا بیکاری مرد جدا شده بودند هم اغلب قریب به اتفاق رویدادهای فیلم و سخنان رد و بدل شده کماکان سر جای خود باقی میماندند!)

"دختر عمو،پسر عمو" به واسطه حضور کمرنگ(بی رنگ بگوییم خیلی بهتر است) آقاجون متوجه می شوند چقدر همدیگر را دوست دارند و موضوع کوچکی به نام نازایی نمی توانسته این دوست داشتن را خلل پذیر کند(دختر وقتی متوجه می شود که پسر عمو را واقعا و از ته دل دوست دارد که پسر عمو کتک می خورد و پسر وقتی متوجه علاقه وافر خود به دختر عمو می شود که دختر عمو با کارد آشپزخانه دست خود را زخمی کرده و دل همسر قبلی را حسابی می سوزاند!)

نکته جالب توجه در فیلم این است که پسر عمو که بسیار دلباخته دختر عمو است و به این دلیل هم ، سر خاک اجازه نمی دهد که یک غریبه ، کلمه نازنین را از دهان خارج کند و هم  ، به علت سوء تفاهم پیش آمده ، حسابی از خجالت یکی از همکاران که با بچه اش صحبت می کرده در می آید،براحتی آب خوردن سر از محضر در آورده و تمایل به ازدواج با یک نفر دیگر پیدا می کند!(با توجه به اینکه فیلم کلا کاری با ماجراهای داخل محضر ندارد به نظر می رسد که فیلم ابتدا ساخته شده است،اما وقتی که دست اندرکاران و عوامل فیلم دیده اند که "تولیدِی" از حد استاندارد کوتاهتر است و بهتر است کمی کش بیاید،صحنه داخل محضر را به دیگر پلان های فیلم متصل کرده اند)

با این حساب است که "دختر عمو،پسر عمو" را باید کمدی سخیفی که فقط برای خنداندن مردمی که در زندگی خود با گمشده ای به نام خوشحالی روبرو هستند، ساخته شده است نامید.لذا،نه تنها بچه های ناقص الخلقه و مشکل دار حاصل از ازدواج های فامیلی دغدعه اصلی کارگردان محترم فیلم نمی باشند،بلکه فیلم در جایی که جایش است سکوت اختیار کرده و با بر زبان نیاوردن "یک بچه از پرورشگاه می گیریم و مثل بچه خودمان بزرگش می کنیم"،  کوچکترین تلاشی برای شاد کردن دل بچه های بهزیستی و زن و شوهرهایی که براحتی بچه دار نمی شوند نمی کند.

لذا واقعا باید "دختر عمو،پسر عمو" را فیلمی ببینیم که با ارائه کمدی سخیفی که ارزش دیدن ندارد به سرگرم کردن مردم هنر دوست و در جستجوی شادی،مشغول است!!؟

منتشر شده در روزنامه آفتاب یزد