مردم و مسئولین متفق القول هستند که در کشور بحران آب وجود دارد و لذا تا انجا که ممکن است باید در حفاظت منابع آبی کوشید و در مصرف آب صرفه جویی بایسته به عمل آورد.

این اتفاق نظر در باره سرطان وجود ندارد و در حالی که بیشتر مردم در میان دوستان و آشنایان و دور و بری ها کسی که با بیماری سرطان دست و پنجه نرم می کند را می شناسند،مسئولین و دولتمردان "نگران نباشید" گفته و اعتقاد راسخ بر اینکه "وضع ما از کشورهای منطقه بهتر است" دارند.

فعلا کاری با طریقه آمار دهی و اطلاع رسانی مسئولین و دولتمردان محترم نداشته و مهم نمی بینیم که سوال اساسی "چرا در بعضی مواقع آمارهایی که در اختیار عموم مردم قرار می گیرد عدد و رقم را مورد اشاره و نشانه قرار می دهد و در برخی زمان ها آمار دوست داشتنی مسئولین جز به صورت درصدی بیان نمی گردد؟" را مطرح نماییم.

از این گذشته،مردم یاد گرفته اند که گاه با دریافت آمار به نتیجه "زندگیمان از گذشته مناسب تر شده است" رسیده و گاه وفق آمار حاصله دستاورد "وضعمان از متوسط جهانی بهتر است" را دشت نمایند.

اینکه بعضی وقت ها برای دولتمردان و متصدیان امور به صرفه است که با سراسر جهان کاری نداشته باشند و تنها با مقایسه صرف ایران با کشورهای منطقه "جای نگرانی نیست" بگویند نیز بیانگر این است که بر خلاف مسئولین برای مردم "جای نگرانی وجود دارد"

قطعا مبارزه با سرطان بسیار مشکل تر از چیرگی بر بحران آب است زیرا اگر برای غلبه بر بحران آب ، تنها لازم باشد که آب مصرفی خود را در نظر گرفته و آن را تا میزان لازم کاهش دهیم ، سرطانزایی خیلی از چیزهای دور و بر ما باعث می شود که اطمینان از اینکه تا آخر عمر به این بیماری مهلک مبتلا نخواهیم شد جز ادعایی با پاسخ "خدا کند!" نباشد.

همچنان که بیان گردید دلایل سرطان متعدد بوده و عوامل سرطان زا در میان هوای آلوده،فست فودها،پلاستیک ها و خیلی چیزهای دیگر دور و بر وجود دارند،هر چند آنچه واقعا مهم است و وجود ندارد آمارهایی است که بیان می کند از میان انواع و اقسام سرطان ها ، چند درصد ریوی بوده و به آلودگی هوا ربط دارند و چند درصد از دیگر چیزها نشات می گیرند.در ضمن ، اینکه وفور و شیوع سرطان تا چه حد به مناطقی که مردم در آن ها مشغول گذران زندگی هستند وابسته است چیزی است که کاملا بی اهمیت تلقی شده و بیشتر مسئولین و متصدیان امور را به در نیاوردن صدایش می کشاند.

در اینکه پاره ای از سرطان ها ارثی بوده و توسط ژنتیک انتقال پیدا می کنند شکی وجود ندارد.با این حال این موضوع در تمام جهان ثابت شده است که برخی از سرطان های دارای زمینه ارثی تا زمانی که عامل تاثیر گذار خارجی وجود نداشته باشد ، خود را نشان نداده و موجبات اینکه فرد سرطانی برای سال های زیادی همانند آدم های معمولی اجتماع زندگی کنند را فراهم می آورند.

روی این حساب،بسیار نگران کننده است که مسئولین و متصدیان ذیربط عوامل سرطان زایی که از ژنتیک پایه نمی گیرند را از دلمشغولی های خویش به حساب نیاورده و در باره آن ها جز "نگران نباشید!چیز مهمی نیست!" نمی گویند.

انگلیسی ها می گویند:"یک اونس پیشگیری بهتر از یک پوند درمان است"

ناگفته پیداست که انگلیسی ها درست می گویند.لذا،جای آن دارد که در کنار پوند پوند هزینه ای که برای چیره شدن بر بحران آب هزینه می شود،چند اونسی هم جهت پیشگیری از ابتلا به بیماری سرطان هزینه شده و در کنار آدم های رنگارنگی که تحت عنوان "کارشناس" راهی صدا و سیما شده و حرف حساب همه شان هم جز عبارت تکراری "در مصرف آب صرفه جویی نمایید" نیست، یک متخصص سرطان را هم در زمره مدعوین رادیو و تلویزیون نموده و با علاج نمودن قبل از وقوع فاجعه،امیدوار باشیم که هرگز کسی در کشورمان از "سونامی سرطان" و یا "بحران سرطان" ، که به گوش ها بسیار آشناتر است ، حرفی به میان نیاورد.

منتشر شده در روزنامه آفتاب یزد