اگر بخواهیم با دید منطقی و نه احساسی با معضل "حداقل حقوق دریافتی" کارگران برخورد نماییم متوجه خواهیم شد که رابطه کاری کارگر و کارفرما وفق قرارداد فیمابین این دو تنظیم گشته و جز کار خواسته شده و حقوق پرداختی چیزی را مد نظر قرار نخواهد داد.

باز کردن پای مشکلات معیشتی کارگران به ماجرا و میدانداری دولتی که می خواهد برای احقاق حقوق کارگران کاری کند ، در نهایت نه تنها کارگران را از حداقل حقوق دریافتی راضی نخواهد کرد، بلکه ایشان را سر افکنده اینکه با توجه به نیاز شایسته دریافت حقوق دانسته شده اند می نماید.

در تجارت آزاد دولت کاری به حقوق دریافتی کارگران نخواهد داشت و تنها شرایط یک رقابت عادلانه را فراهم می آورد.به عبارت دیگر مداخله دولت در فعالیت های اقتصادی جز اینکه مانع هماهنگی اصناف و حرف مختلف با یکدیگر گشته و از پایین سازی مصنوعی عایدی ها و حقوق ها جلوگیری به عمل آورد نخواهد بود.

شاید گمان شود که تنها کارفرمایان از اجرایی گردیدن این ایده  نهایت استقبال را به عمل می آورند ، زیرا کارگران بی نوا در نتیجه از دست دادن حمایت های دولتی زودتر از موعد سر از زیر خط فقر در آورده و دار و ندار خود را از دست رفته می بینند.

این حرف درستی نیست زیرا جدا از اینکه با از بین رفتن معضلی به نام "حداقل حقوق دریافتی" ، بازار کار جانی بهتر از شرایط موجود می گیرد ، از بین رفتن نظام پرداخت هماهنگ حقوق باعث خواهد شد که ارزشگذاری کارگران بر توانایی های آن ها استوار شده و با ارتقا کیفیت کارها، مشتریان و خریداران خدمات و محصولات نیز بیشتر از گذشته گردند.

تفاوت قابل ملاحظه عایدی دشت شده توسط یک کارگر و مبلغ دریافتی که او و خانواده محترم را زنده نگاه می دارد(فعلا کاری با این موضوع که زنده ماندن و زندگی کردن همانند نیستند نداریم) قطعا امر مهمی است و دولت نباید این فاصله موجود را نادیده بگیرد،هر چند این دیده شدن می باید در جایی دیگر خودش را نمایان سازد.

دولت باید با رصد کردن تمام اعضای جامعه،افرادی که با حقوق دریافتی توانایی اداره کردن زندگی خویش را ندارند شناسایی نموده و با پرداخت یارانه خلا موجود را به خوبی پر نماید.این امر دارای این حسن است که کارگران شخصیت و شان اجتماعی خود را با فکر کردن به "اندازه نیاز بهمان حقوق می دهند" از دست رفته نخواهند دید.

خوبی پیشنهاد داده شده این است که جهت جلوگیری از فسادهای حاصل از پرداخت یارانه نقدی،دولت می تواند کل یارانه را غیر نقدی در اختیار متقاضیان مستحق قرار دهد، زیرا در حالی که پول را نه می توان خورد و پوشید و نه می شود سوار بر آن گشت و درون آن زندگی کرد بهتر است دولت محترم با تامین نیازهایی که به سادگی قابل تبدیل به وجوه رایج یا غیررایج مملکتی نیستند فرهنگ سازی کرده و تنها به اقشاری اجازه دهد که دریافتی ها را وفق صلاحدید خود خرج کنند که درآمد خویش را از طریق کاسبی و نه اعلام نیاز به دست آورده باشند.