دلنبشته های تابناک من

سرمان حسابی شلوغ بود و به بیشتر کارها نمی رسیدیم.چاره کار در استخدام پرسنل جدید و خرید میز و صندلی و رایانه و ملزومات اداری بود,هر چند با اضافه کاری نیز می شد بر بحران حاصله چیره گشت و اوضاع را به شرایط عادی بازگرداند.

از آنجا که گزینه دوم برای مدیریت شرکت ارزانتر تمام می شد در دستور کار قرار گرفت و مقرر شد تمامی کارکنان روزی دو ساعت به انجام کار اضافی اهتمام ورزند.

در مورد دیگران,که چگونه با اضافه کاری خود کنار آمدند,اطلاعی ندارم,اما با گذر چند صباحی از اجباری شدن اضافه کاری , خوب دانستم که هر روز صبح باید کارهای آخر وقت روز گذشته را کنترل نموده و به اصلاح اشتباهات فراوان نشات گرفته از خستگی اقدام نمایم.

اجازه بدهید مثال دیگری بزنم. کاری که در قد و قواره مان نبود پیشکشمان شده بود.طبیعی بود که خوب از عهده انجام کار بر نیامده و مورد مواخذه و بازخواست مشتری قرار بگیریم.با این حال برایم جالب بود که در یکی از جلسات نقد و بررسی طرح , مدیر عامل بادی به غبغب انداخته و چنین بگوید:

"بار اول که نقشه ها و گزارشات را تقدیم کردیم,مورد پسند واقع نشدند.به این دلیل برای بار دوم تمامی آن ها را تهیه کردیم(دقت کنید که موضوع دوباره کاری و نه اصلاح در میان است)

این بار نیز از کار ایرادات فراوانی گرفته شد و ما را بر آن داشت که همه کارهای انجام شده را برای بار سوم به سامان؟! برسانیم.از نظر شما کار ما هنوز دارای اشکالات فراوانی بود.دردسرتان ندهم.ما هرگز از ایرادات شما خم به ابرو نیاورده و بر آن نشدیم که کار را نیمه کاره رها سازیم.به این دلیل اکنون که برای بار دوازدهم؟! کلیه کارهای انجام شده را تحویلتان می دهیم این آمادگی را داریم که درصورت مورد پسند نبودن, کار را برای سیزدهمین بار به منصه ظهور برسانیم."

ناگفته پیداست که افتخار اقای مدیر به دوازده بار انجام کار از یک دیدگاه صرف کمی نشات می گیرد و او کوچکترین توجهی به این موضوع ندارد که از دیدگاه مشتری بهتر این بود که کار فقط یکبار انجام شود,اما کیفیت مطلوب وی را تامین نماید.

متاسفانه نگاه صرف کمی به کار و فراموشی کیفیت آن ضرر و زیان های فراوانی را متوجه کشور نموده است.این ضرر و زیان بیش از هر چیز از سوی بالادستی ها و اقشار تحصیلکرده و فرهیخته عاید کشور شده است,زیرا به قول یکی از دوستان, در حالی که آبدارچی شرکت دست بالا می تواند چای بد تحویل مهندس ها داده و باعث شود که خستگی ایشان سر جای خود بماند, ساخت ساختمان هایی که هر آن ممکن است فرو بریزند کار مشترک مهندسین مشاور و پیمانکاران ساختمانی به حساب می آید.

مسکن مهر از جمله پروژه هایی است که دیدگاه ایرانی کمی گرایی و عدم توجه به کیفیت را بخوبی هر چه تمامتر به معرض تماشا می گذارد.احمدی نژاد که بیش از تمامی روسای جمهور اهل کار و رکوردزنی بود تعداد فراوانی خانه که هیچکدام استحکام زیادی نداشتند و در اولین و جدی ترین آزمون نمره مردودی گرفتند روی دست مردم گذاشت که البته با وقوع اولین زلزله دیگر روی دست مردم نماندند!

انصاف نیست که توجه ویژه به کمیت انجام کار را فقط کار احمدی نژاد و احمدی نژادی ها و مهندسینی که با ایشان نهایت همکاری را داشتند گرفته و گمان نماییم سایر اقشار جامعه به کیفیت بیش از کمیت ارزش و احترام قائلند.

به عنوان نمونه سالهاست که بیشتر پزشکان محترم توجهی ویژه به تعداد بیماران ویزیت شده و درآمد ماهانه داشته و برای خود مهم نمی بینند که درصد بیماران خوب شده در ازای هر ویزیت را عاملی برای درستی کار و سرافرازی خویشتن به شمار بیاورند.

در این اوضاع و احوال وانفسا, از رسانه های خواندنی و سایت های محترم انتظار می رفت که کوشش نمایند با تغییر دیدگاههای مردمی به باز تعریف کار درست اقدام کنند.

متاسفانه نه تنها این مهم صورت نگرفت,بلکه خیلی از آن ها با پیش کشیدن تعداد ساعات کاری روزانه حسن روحانی و مقایسه آن با روسای جمهور پیشین مردم را به این نتیجه که اوضاع و احوال دیدگاهی رسانه ها هم با مردم عادی توفیر چندانی ندارد رساندند.

در این باب بهتر است به این نکته توجه شود که اگر در عوض سوال "روحانی در روز چند ساعت کار می کند؟", پرسش "چند درصد از تصمیمات اتخاذ شده روحانی اشتباه بوده و کشور را دچار مشکل کرده است؟" مطرح می شد ,سوژه ای به مراتب بهتر در اختیار خوانندگان روزنامه ها و کاربران سایت ها قرار می گرفت.

لازم به گفتن است که در این زمینه می شد پای روسای جمهور کاملا پرکار را به قضیه باز کرد و با مقایسه عملکرد کیفی ایشان با روسای جمهور کم کارتر به مردم عملا نشان داد که به هر فعالیتی کار نمی گویند.به ویژه اینکه خیلی ها بهترین کارهای احمدی نژاد را تعطیلی های نشات گرفته از آلودگی هوا و بارش برف سنگین دانسته و بین التعطیلین هایی که در آن عملا دولت هم مثل بقیه کشور تعطیل بود را در زمره بهترین روزهای زندگی خویش به شمار می آورند.

پ ن:وقتی در کشوری مردم در ساعات کاری روزانه بین نیم تا دو ساعت کار می کنند,اضافه کاری عملا باید اضافه بیکاری شناخته شود!

منتشر شده در روزنامه آفتاب یزد(2)