با دیگران کاری ندارم اما به نوبه خود یک عذر خواهی جانانه و تمام عیار به سرکار خانم آزاده نامداری بدهکارم.

دلیلش هم این است که من هم همانند خیلی های دیگر جهت عدم رسوایی همرنگ جماعت شده و بر فیلم و حرف منتشره در شبکه های اجتماعی مجازی خرده وارد کردم.

درست است که این خرده گیری خیلی قابل شماتت نیست اما در عملکرد خانم نامداری نکات مثبتی هم بود که متاسفانه کاملا نادیده گرفته شد.

برای درک موضوع فرض کنید که به جای خانم نامداری یک شخصیت شناخته شده دیگر سیاسی,ورزشی یا هنری ماجرا را رقم میزد.می توان احتمال فراوان داد که در آن صورت اتفاقات به گونه دیگری رقم می خورد.

به عبارت دیگر بیشتر افرادی که به جای نامداری بودند با ماجرا به شکل "این که من نیستم" برخورد می کردند.

بعد از آن و وقتی مردم و رسانه ها مدام در بوق و کرنا کرده و "بابا خود خودتی" می گفتند رقم زننده جریان کمی تغییر موضع داده و اذعان می کرد که :"انصافا شباهت هایی هم به من دارد"

پس از چنین بیانی رسانه ها و مردم بی خیال ماجرا نشده و "کار از یک ذره شباهت گذشته!خود خودتی!" را بیان می کردند.

این بار "همانی که در فیلم بود" متوجه می شد که دوباره باید کمی تغییر موضع بدهد.پس با شجاعت و شهامت بی نظیری اظهار می داشت که:"این که خودمم ولی هر چه فکر می کنم نمی دانم اینجا کجاست؟"

بر خلاف تصور این رشته سر دراز نداشت زیرا در ده پانزده روزی که این ماجرا به طول می انجامید خبر داغی روی دست خبر اول بلند شده و مردم را مجاب می کرد که در عوض خبر بیات نسبت به آن روی خوش نشان دهند.

با این اوصاف جدا باید به خانم آزاده نامداری "دست مریزاد" و "دمش گرم" گفت که فقط "این پوشش پوشش من نیست" گفته و نخواسته با بیاناتی در مایه های "این که من نیستم" از بیخ و بن منکر ماجرا گردد.

منتشر شده در روزنامه آفتاب یزد