کسانی که اقدام به تفکیک زباله های تر و خشک خود می کنند هم می توانند پسماندهای خشک خود را به ماشین های ملودی دار تحویل دهند و هم قادرند آن ها را از آن غرفه های بازیافت نمایند.

قطعا هر کدام از دو گروه یاد شده برای کار خود دلایلی دارند به ویژه اینکه "راحتی" مهمترین انگیزه کسانی است که از ماشین های ملودی دار استقبال می کنند و "کسب درآمد" محرکی است که کسانی را به جوار غرفه های بازیافت می کشاند.

با این وجود نباید کتمان کرد که در جامعه افراد زیادی یافت می شوند که بهره وری اجتماع را از انتفاع شخصی مهمتر دیده و در بسیاری از فعالیت های زیست محیطی پای "به من چی میرسه؟!" را به میان نمی کشند.

جهت اطلاع این افراد از پاسخ سوال "کدام بهتر است؟" بهتر است اشاره شود که پسماندهای خشک جمع آوری شده توسط ماشین های ملودی دار بصورت "دریافتی" قادر به مصرف نیستند و لذا می باید با صرف زحمت,زمان و هزینه , پلاستیک , پت, کاغذ,آلومینیم و دیگر محتویات ارزشمندشان را جدا کرد تا قابلیت استفاده پیدا کنند.

لذا شهروندانی که به تفکیک جزیی زباله از مبدا اقدام نموده و سر از غرفه های بازیافت در می آورند به این دلیل که بخشی از هزینه ها,زحمات و زمان های غیر ضروری صرف شده در بخش دولتی را بر خویشتن هموار کرده اند می توانند بر خود ببالند که کار بهتر را صورت داده و در زمانی که دولت دکتر روحانی به شدت نیازمند کمک های مردمی است تا خیال خود را از شهرداری راحت ببیند پا را از مرحله یاری های کلامی و "به شدت هر چه تمامتر هوایتانرا داریم" فراتر نهاده اند.

منتشر شده در روزنامه آفتاب یزد