دلنبشته های تابناک من

شاید شما هم بنرهای "شهرداری از تهران تا سئول را آسفالت کرد"، یا همچه چیزی، را دیده باشید!

در باره این بنر چند نکته را می توان متذکر شد:

نکته اول این است که پول این آسفالت کاری از کجا تامین شده است؟

قطعا پول این امر خیر را شهرداری نداده و مردم داده اند و لذا در جهت بیان واقعیت باید گفت که شهرداری، با همکاری مردم، تهران تا سئول را آسفالت کرده است.

نکته دوم در هزینه این امر خیر نهفته است؛ زیرا وقتی شما کاری را رایگان انجام می دهید ارزش و اعتبار فروانی به کار می دهید. این ارزش و اعتبار کاملا متفاوت از این است که شما برای انجام کار، مثلا، ساعتی یک میلیون تومان گرفته باشید!

نکته سوم این است که این آسفالت کاری در چه مدت انجام شده است؟

اگر کار در فاصله یک شب تا صبح صورت گرفته باشد یقینا کاری کارستان شده است؛ اما اگر در مدت ۱۰ سال این مورد به انجام رسیده باشد نمی توان بر ارزش و اهمیت فراوان کار صحه گذاشت.

نکته چهارم هم این است که مگر کوچه و خیابان های تهران خاکی بوده اند که آسفالت کاری آن ها تا این اندازه مهم باشد!؟
اشتباه برداشت نشود! لکه گیری و تجدید اسفالت ارزش های خاص خود را دارد؛ اما واضح و مبرهن است که انکه برای نخستین بار اقدام به آسفالت کردن کوچه و خیابان های خاکی جایی، هر جایی که باشد، کرده است کاری به مراتب ارزنده تر از انی صورت داده است که لکه گیری و روکش آسفالت را هم آسفالت کردن دانسته است.

نکته آخر هم این است که آیا واقعا نیاز به لکه گیری و روکش آسفالت بوده؛ یا پول اضافه ای که مشخص نبوده باید به چه استفاده ای برسد، همچون روغن ریخته، نذر امامزاده شده است؟

پ ن: خوبی کتبی نسبت به شفاهی این است که دردسر کمتری را برای نویسنده به ارمغان می آورد؛ زیرا از قدیم رسم بوده که در مناطق کم بضاعت دهان سخنران یاوه گو را گل می گرفتند و در مناطق ثروتمند دهان او را آسفالت می کردند!

با این حال بعید به نظر می رسد که آسفالت کردن دهان توجیه تبلیغاتی زیادی داشته باشد؛ زیرا فاصله دو لب بسیار کمتر از تهران تا سئول است!