دلنبشته های تابناک من

دو خانم سوار اتوبوس شدند.

یکی به راننده سلام داد که نگرفت!

دومی با تعجب گفت:"کر بود؟"

اولی جواب داد:"نمی دانم؛ یا کر بود یا خر بود!"

حساسیت مادر در مورد گرفتن جواب سلام دست کمی از مورد بالا ندارد و برای همین موقع پیاده شدن از اسنپی که راننده اش جواب سلام مادر را نداده بود اصرار کرد که به اسنپ گزارش تخلف، بی ادبی، را بدهم.

به مادر گفتم که ما از مشکلات مردم خبر نداریم و اگر راننده بچه معلول در خانه داشته باشد یا کلی بدهی بالا آورده باشد شاید حق داشته باشد حال و حوصله جواب سلام دادن نداشته باشد!

مادر چیزی نگفت و فکر کردم اوضاع را کاملا آرام کرده ام.

بعد از ظهر که مادر را دیدم او همچنان عصبانی بود و به اطلاع من رساند که دوستان هم حق را به او داده و گفته اند باید از راننده شکایت می کردید!

برای اینکه داستان کش پیدا نکند چیزی نگفتم؛ اما با شناختی که از مادر داشتم حدس زدم که ماجرا را به صورت "مرتیکه بیشعور جواب سلام ما را نداد و پسرم هم زیر بار شکایت نرفت" مطرح کرده و بیش از آنکه بخواهد نظر سنجی کند، در جستجوی اخذ "تاییدیه" بوده است!

ناگفته پیداست که اگر ما قصد نظر سنجی واقعی داشته باشیم باید خشم درون خود را پنهان کرده و مثلا، در مورد بالا، داستان را بصورت زیر مطرح نماییم:

"سوار اسنپ شدیم و سلام دادیم و جواب نگرفتیم. به نظر شما چه باید می کردیم؟"

شما نظر دیگری دارید؟