جناب پرویز پرستویی عکس هایی از کشته شدگان حملات اسراییل را منتشر کرده اند که دل هر آدمی از دیدنشان ریش می شود. مشاهده صحنه انفجار در میدان تجریش، که آن نیز در اثر حملات اسراییل روی داد، هم باعث می شود آدمی به این فکر کند که چرا دیدن برخی صحنه های آزاردهنده برای افراد دارای سن کمتر از سن قانونی و کهنسالان و دارندگان ناراحتی های قلبی اصلا خوب نیست!

اسراییلی ها هم از این صحنه ها، یا مشابه آن ها، کم ندیده اند. کشور اسراییل تا می تواند به مردم خود صحنه هایی را نشان می دهد که در آن ها "دشمن خارجی" به اسراییل حمله کرده و مردم بی گناه را، به صرف حضور در یک کنسرت موسیقی، به قتل رسانده یا بهشان تجاوز کرده و یا با خود به گروگان برده است!

سیاستمداران به مردم عادی کاری ندارند و کار خودشان را می کنند؛ اما اگر شرایطی پیش می آمد که هم بیشتر مردم ما متوجه می شدند که اسراییلی های کشته شده در اثر حملات ایران در چه گروه سنی بودند، چه شکل و شمایلی داشتند و قبل از مرگ چطور روزها و شب ها را سپری می کردند و هم اغلب ساکنین اسراییل می فهمدیدند که دولتمردان آن ها چه بلایی بر سر ما ایرانی ها آورده اند و چه کسانی را به چه شکلی و در چه حالی کشته اند و کشته شده ها چه عکس و مشخصاتی داشتند می شد انتظار داشت که فشار مردم یک کشور بر آن ها که جنگ را جلو می برند، برای توقف جنگ، بیشتر شود.

کشته ها را نمی شود زنده کرد و بازسازی خرابی ها، هم زمان می برد و هم هزینه به مردم دو کشور ایران و اسراییل تحمیل می کند.

جدا از این ها؛ شنیده ها حاکی از آن است که هم اسراییل می خواهد از امریکا تجهیزات نظامی بخرد و هم ایران مایل است برای بازسازی قدرت دفاعی خود سراغ چین را بگیرد و این یعنی اقتصاد ایران و اسراییل از سابق ضعیف تر خواهد شد.

در فیلم بسیار زیبای "تنگه ابو غریب" جواد عزتی جمله قشنگی را بر دهان خود می نشاند( یعنی کارگردان محترم بر دهان ایشان نشانیده اند!) که مضمون آن تقریبا این است: جنگ برنده و بازنده ندارد و برنده اصلی هر جنگی کارخانه های اسلحه سازی هستند که از جنگی که بهشان ربط ندارد( خیلی هم دارد) سود حسابی می برند!

کاش سیاستمداران هر کشوری از صمیم قلب عبارت بالا را باور داشتند؛ شاید در این صورت جنگ ها کمتر اتفاق می افتادند، زودتر تمام می شدند و آتش بس ها تا این اندازه شکننده نبودند!