این روزها در شبکه های مجازی با جمله "ترامپ شوخی ندارد" زیاد مواجه می شویم.

نکته جالب داستان این است که در این رابطه می بینیم که عده ای از افراد با ذوق و شوق تمام از اقدامات ترامپ، که جز رنگ و بوی دیکتاتوری از آن ها نمی تراود، سخن گفته و ضمن دفاع از حق امریکا برای تعرفه گذاشتن روی اجناس چینی و کانادایی؛ به کسی که یک دانشجو را فقط برای حمایت لفظی از فلسطینیان اخراج کرده "احسنت" گفته اند!

جالب است که این ها همان هایی هستند که مدام دم از دموکراسی زده و آزادی بیان را حق هر شهروند، در هر جای دنیا که باشد، می دانند!
ناگفته پیداست که ترامپ نه امریکا را کشف کرده و نه باعث شده این کشور مدینه فاضله مردمان ساکن در بسیاری سرزمین ها باشد!

قبل از ترامپ؛ خیلی ها آرزوی زندگی در امریکا را داشتند و شاید بعد از ترامپ دیگر این گونه نباشد!

زندگی در امریکا همیشه از جهات زیادی لذت بخش بوده است.

اینکه شما بتوانی به هر کس دوست داری رای بدهی، حرف دلت را بی ترس و لرز از مقامات بالادستی بیان کنی، در جایی که لیاقت آن را داری قرار بگیری و دستمزدت برای زندگی لوکس یا شبه لوکس کافی باشد و برای زمان های فراغت، انواع و اقسام تفریحات ناسالم و سالم در اختیارت قرار گیرد را نمی توان چیزهایی دانست که بیشتری ها به آن "نع!" می گویند!

اما ترامپ دارد همه این ها را از امریکایی ها می گیرد( بقیه مردم دنیا که جای خود را دارند!)

حمله طرفداران ترامپ به کنگره به امریکایی ها نشان داد که به تدریج باید نگران این باشند که به چه کسی رای می دهند!

اخراج حامیان لفظی فلسطینیان ثابت کرد که مرگ "زنده باد مخالف من" در مدینه فاضله از راه رسیده و اقتصاد تعرفه ای مشخص کرد که تن و بدن هر فعال تجاری باید به لرزه در آید که آیا کما فی السابق این خلاقیت و استعداد و پشتکار و ... اوست که موجبات پیشرفت وی را فراهم می کند یا، همچون بسیاری از سرزمین های عقب افتاده و توسعه نیافته و در حال توسعه و در خواب توسعه، تصمیمات سران مملکت می تواند او را در ادامه کار با محدویت و مشکل و یا رفع موانع مواجه سازد!

می گویند وقتی زن نداری، فقط زن نداری و وقتی زن داری، فقط زن داری!

با این حساب، شاید، امریکای قبل از ترامپ فقط "ترامپ" نداشت و امریکای بعد از ترامپ فقط "ترامپ" داشته باشد!