در ارتش قانون نانوشته "تشویق برای یک نفر، تنبیه برای همه" را داریم که صدای بسیاری از سربازان را در می آورد!

با این حال فکر اینکه ارتش باید همیشه آماده نبرد و جنگ با خصم بیرونی باشد و حتی تک اشتباه ها می توانند برای کل نیروهای نظامی و غیر نظامی داخل کشور گران تمام شوند، باعث شده "قانون بهتری نداریم" در دل بسیاری متولیان و گردانندگان امور نظامی جای خوبی برای خود دست و پا کند.

اما، ورزش، برای ایجاد صلح و دوستی بین ملت ها است و لذا استفاده از یک قانون ارتشی، و شاید مهمترین قانون، برای کاری که ربطی به جنگ ندارد چندان درست و شایسته به نظر نمی رسد.

ناگفته پیداست که کارت قرمزی که در بازی فوتبال از جیب داور خارج می شود فقط خطاکار را تنبیه نکرده و کل تیم را دچار مشکل می سازد.

جدا از این موضوع؛ معمولا برای تماشاگر جذاب نیست که بازی یک تیم ۱۰ نفره را در برابر یک تیم ۱۱ نفره تماشا نماید.
وجود کارت قرمز کاملا لازم و ضروری است؛ زیرا در فوتبال، اصل، حفظ سلامت ورزشکار است و اگر کارت قرمز در کار نباشد ممکن است بسیاری ورزشکاران قبل از پایان نیم فصل فوتبال را بوسیده و آن را کنار بگذارند!

از آنطرف، وفق قانون فعلی، بازیکن می تواند بازیکن حریف را ۶ ماه خانه نشین کرده و یا کلا ممنوع الفعالیت، از هر فعالیتی، نماید و فقط بطور مختصر تنبیه شود!

با این حساب؛ شاید بهتر باشد که در زمینه خطا حساب خطاکار را از تیم جدا کرده و ضمن اینکه به تیم اجازه می دهیم برای او جایگزین بیاورد، خطاکاری که خطا کرده را بر اساس تکرار و شدت خطای صورت داده به مراتب بیشتر تنبیه کنیم!

شاید بعضی دوستان در باره این نوشته لب به شکایت "یعنی این موضوع به فکر گردانندگان و دست اندرکاران دنیای توپ گرد نرسیده است؟" باز کنند!

در پاسخ باید گفت که "قطعا رسیده" اما بر خلاف تصور در دنیای فوتبال، اصل، سلامت بازیکن نیست و پولی که از این تجارت پولساز عاید می شود اساس داستان است و به همین خاطر بیشتر اولیای امور فوتبالی ترجیح می دهند در عوض تنبیه متناسب خطا کار، تیم را تنبیه کرده و حالا، حالاها کار چندانی به کار آن هایی که دیگران را از حیز انتفاع خارج کرده و خانه نشین می نمایند نداشته باشند!