"من و تو" مستندی از آخرین زندگی روزهای امیر عباس هویدا تهیه و پخش کرده که فوق العاده تاثیر گذار است.

هر چند در نگاه جانبدارانه تهیه کننده این مستند شکی وجود ندارد، یک واقعیت عنوان شده در فیلم، متاسفانه، کاملا کتمان ناپذیر است: از دلایل اصلی اعدام امیر عباس هویدا همکاری او با آخرین پادشاه ایران، محمد رضا پهلوی، بود!

سوالی که در این رابطه برای نگارنده مطرح است این است که اگر همکاری با یک پادشاه ظالم و ستمگر و خونریز و غارتگر بیت المال نشانه بدی فرد باشد، چرا امیر کبیر را بسیار ستایش می کنیم و چرا فکر نمی کنیم که اگر مصدق تا سال پیروزی انقلاب زنده می ماند مستحق اعدام بود؟

در پاسخ باید گفت که همکاری صرف یک نفر با یک آدم بسیار بد نمی تواند دلیل بر بدی او باشد و برای بد دانستن آقا یا خانم همکار باید در بدو امر جواب پرسش های "چرا همکاری کرد؟" و "چگونه همکاری کرد؟" را پیدا کنیم.

قطعا اگر یک نفر در جهت حفظ و ارتقاء منافع شخصی با پادشاه ظالم و ستمگر همکاری کرده و او را بعد از همکاری به آدمی جنایتکارتر از قبل مبدل ساخته باشد( همانند کاری که آقا خان نوری با ناصرالدین شاه قاجار کرد) می توان با اطمینان به بدی او گواهی داد و وی را کاملا مستحق شماتت و سرزنش و تنبیه و مجازات دانست.

با این حال، اگر غیر از این باشد و همکاری در راستای متعادل و معتدل نمودن اعمال و رفتار پادشاه صورت گرفته و هدف این بوده باشد که زندگی برای مردم عادی، دست کم به اندازه ذره ای، بهتر از دوران قبل از همکاری گردد می توان "دست مریزاد" را روانه گوش های نخست وزیر، صدر اعظم یا هر اسم دیگری رویش بگذارید کرد و در جواب منتقدان پاسخ "فکر کن که نبود!" را داد.