غذای تند را بسیار دوست دارم؛ شاید به این دلیل که خوردن غذای تند مردانگی آدم را بیشتر به رخ دیگر خورندگان کشیده و آوای خوش " چطور خوردی؟" را از دهان ایشان بیرون می کشد!

جایتان خالی نباشد! چند وقت پیش در یک رستوران میهمان بودیم و من طبق معمول "پیتزا پپرونی" سفارش دادم.

این بار، اما، ماجرا فرق می کرد و با خوردن لقمه اول متوجه غلط اضافی که کرده بودم افتادم.

شاید اگر بحث غذای دیگری در میان بود خیلی زود دست از سر غذا برداشته و "سیر شدم" می گفتم، اما چون ماجرا برای من بسیار حیثیتی بود پیتزا را تا ته ته خوردم و پس از تناول آن به همراه سایرین، البته با چشمان کاملا اشک آلود، "دست شما درد نکنه! خیلی خوشمزه بود!" را به سمع میزبان رسانیدم.

همه ما خوب می دانیم که بیشتر لباس ها پس از تست، که پرو، نامیده می شود انتخاب می شوند و به ویژه خانم ها تا اطمینان ننمایند که لباس انتخابی خوب بر تنشان می نشیند و اندام آن ها را به مراتب بهتر از آنچه هست نمایش می دهد دست به کیف نشده و یا به همسر، بردار یا پدر گرامی "حسابش کن!" نمی گویند.

این قضیه، متاسفانه، در مورد غذا مصداق ندارد و اغلب قریب به اتفاق افراد جامعه برای اینک انگ "تا حالا نخوره است" را دشت نکنند ترجیح می دهند نه از محتویات غذا کسب اطلاع نمایند، نه در عوض نشان دادن اسم غذا در منو نام مبارک آن را بر زبان بیاورند و نه از گارسن تقاضای یک مقدار کوچک برای "تست" نمایند.

در این رابطه یکی از دوستان، دیگری را دستمایه شوخی و خنده گرفته بود و از جمعی حرف می زد که چند نفری با هم به رستوران رفته و هر کس غذایی متفاوت با دیگری را سفارش داده بودند.

او با خنده می گفت وقتی همه غذاها را آوردند، آقای ... نمی دانست کدام غذا به او تعلق دارد و بنابراین صبر کرد تا همه، غذاهای خود را بردارند تا صاحب غذای برداشته نشده مشخص شود!

ناگفته پیداست که چنین رویه ای، با توجه به اوضاع اسف انگیز اقتصادی کشور ما، باعث حیف شدن غذاهای میل نشده زیادی می شود و لذا بجاست با این فرهنگ شدیدا مبارزه کرده و از سفارش غذایی که نمی دانیم چیست، چه محتویاتی دارد، به سلامت ما( با توجه به بیماری هایی که داریم) لطمه می زند و با ذائقه ما سازگار است ( تا جایی که ممکن است) پرهیز نماییم.( موضوع سازگاری آن با جیب یا موجودی کارت بانکی، در مواردی که میهمان نیستیم، هم که البته جای خود را دارد)