"هنوز فهرست بازیکنان دو تیم دست من نرسیده است!" را اهالی فوتبال زیاد شنیده اند.

با توجه به اینکه جمله فوق هم مورد استفاده "خیابانی" و "علیفر" قرار می گیرد  و هم به کار "میرزایی" و "فردوسی پور" می آید , شایسته نیست که با شنیدن آن فریاد مشعوفانه "باز سوتی داد!" را بر زبان آوریم.

به عبارت دیگر "فهرست اسامی بازیکنان دو تیم" عصای دست و ابزار کار گزارشگران به حساب می آید و بدون آن یا گزارشی در کار نخواهد بود و یا گزارش ناقص و نصف و نیمه تقدیم بینندگان محترم خواهد گشت.

با این حساب جای این سوال باقی است که چرا در مسابقه "آقای گزارشگر" این "عصای دست" و "لازمه انجام کار" در اختیار شرکت کنندگان قرار نگرفته و در عوض عنصر "شناخت بازیکنان دو تیم" است که برای هر یک از شرکت کنندگان امتیاز آور محسوب می شود.

در این باره و با توجه به زیستن در کشوری که تقریبا هیچ رقیبی رقیب خود را به چشم رفیق نمی بیند خوش خیالانه است(در عدم استفاده از خوشبینانه تعمد دارم!) که داوران گزارشگر را کسانی که مایلند نسل آینده گزارشگران را بهتر از خودشان بار بیاورند ببینیم.

در واقع , واقع بینانه تر این است که داوران مسابقه "آقای گزارشگر" را کسانی ببینیم که بیش از یک "قضاوت منصفانه" ترجیح می دهند لذت گرفتن ایراد "بازیکنان را که خوب نمی شناخت" مزه مزه نمایند و بپذیریم که عمده ایشان در این "لذت بری" خیلی هم نگران "خودم هم نمی شناختم!" نیستند.

از این گذشته با توجه به اینکه گزارشگران واقعی بر خلاف گزارشگران حاضر در مسابقه به چشم بینندگان تلویزیونی نمی آیند بسیار محتمل است که تماشاگران مسابقه "آقای گزارشگر" بعد از این گزارشگران واقعی را کسانی که همه بازیکنان دو تیم را خوب می شناسند تصور نمایند.

برای رسیدن به این "مهم" قطعا صدا و سیما کار چندان سختی پیش رو نخواهد داشت و تنها کافی است گزارشگران را آگاه و مجاب پرهیز از به کار بردن جمله منسوخ و نگفتنی "هنوز فهرست بازیکنان دو تیم در اختیار من قرار نگرفته است!" نماید.کاری که قطعا در مورد امثال "جواد خیابانی" نشدنی به نظر نمی آید!!!؟