در زمان های قدیم، ایرانی ها زیاد بچه به دنیا می آوردند؛ این امر به خاطر این بود که هم، خیلی از فرزندان در کودکی م می مردند و جای خالیشان احساس می شد و هم، بچه ها بیش از آنکه بزرگ شوند کوچک می شدند و در عوض اینکه مورد حمایت و احسان و تعلیم و تربیت والدین قرار گیرند، خیلی زود سر از نان آوری و انجام کارهای کشاورزی و گله داری در آورده و عصای جوانی بابا و مامان می شدند!

گذر زمان بر اجر و قدر و قیمت بچه، بالاخص در سرزمین های پیشرفته، افزود و جدا از جرم شناخته شدن کار کودکان، حمایت ها و سرپرستی های دولتی اجازه نداد که والدین هر جور دوست دارند با فرزندان تا نمایند!

اما، در کشور ما، حکایت چیز دیگری است و آنقدر تسهیلات برای بچه ها به دنیا آمده و در شکم مادر در نظر گرفته شده که گویی جای والدین و فرزندان عوض شده و این بابا و مامان ها هستند که باید از قبل فرزندان ارتزاق نمایند!

در سال های خیلی دور، صاحبخانه ها به بچه دار اتاق اجاره نمی دادند.( هنوز هم بعضی ها نمی دهند!) می گویند در آنزمان ها یک دختر و پسر 7 و 8 ساله وارد بنگاه معاملات املاک شده و می گویند: " ما اتاق برای اجاره می خواهیم. بچه هم ندارین، فقط یک مامان داریم و یک بابا!"

خکایت این روزهای جامعه طوری است که دیگر به نظر نمی رسد داستان بالا لطیفه باشد. غیر از این است؟