دلنبشته های تابناک من

از شما چه پنهان! از دریافت این خبر که نمایندگان مجلس بعد از مدت ها متوجه شده اند " تکیه زنندگان بر جای بزرگان" حق دارند شرایط رفاهی بهتر از عموم مردم داشته باشند و علاوه بر سوار شدن بر ماشین شاسی بلند، در خانه هایی سکونت کنند که افراد عادی خواب زندگی در آن ها را هم نمی بینند کلی خوشحال شدم.

با این حال، به خاطر آوری دو خاطره کوچولو کلی حالم را گرفت و موجب شد، کمی تا قسمتی، از شرایط موجود آزرده خاطر و گله مند باشم.

خاطره اول به پیش از انقلاب بر می گردد.

شنیده ها حاکی از آن است که در یکی از سال های پیش از انقلاب فرح پهلوی چیزی قریب به مضمون زیر بر زبان آورده بود: " مردم ایران باید بدانند ولیعهد با بچه های آن ها فرق دارد"

درست است که به دلیل شرایط موجود و عدم آزادی تجمعات اعتراضی، کمتر کسی را یارای خرده گیری علنی نسبت به این سخن بود، اما کم نبودند مردمانی که زیر لبی یا تو دلی به نکوهش ملکه پرداخته و شاهزاده و رعیت زاده را در حق بهره مندی از امکانات زندگی هم رده بدانند.

خاطره دوم به پس از انقلاب بر می گردد.

تازه انقلاب شده بود و به این دلیل ما قادر شدیم بصورت خانوادگی از کاخ شمس، معروف به کاخ مروارید، دیدن نماییم.

آن موقع هنوز همه کارکنان کاخ تغییر نکرده بودند و به همین دلیل نه تنها حق گام زدن با کفش در راهروها را به ما ندادند، بلکه ورود به داخل برخی اتاق های کاخ هم کاملا قدغن و غیر مجاز بود تا خدای ناکرده آنچه به بیت المال تعلق داشت توسط آدم های عادی حیف نشود( آن موقع ها در مخیله کسی هم نمی گنجید که بیت المال را علاوه بر حیف می توان میل هم نمود!)

چند سال بعد، که فرصت دیدار دوباره از کاخ را یافتیم، اوضاع کاملا عوض شده بود و به علت استفاده از جایگزین های شایسته! نه تنها به ما اجازه داده شد فرش و قالی های گران بها را زیر پا لگد کوب نماییم، بلکه خانواده ها را مخیر ساخته بودند که از جاهایی که زمانی حریم خصوصی خواهر شاه بود هم سر در بیاورند.

اینگونه بود که از مشاهده دو فرد عامی در رختخواب شمس اصلا تعجب نکرده و فقط سخنان رد شده توسط یکی از ایشان را کاملا به حافظه سپردم: " همه این ها مال ما بوده است که بالا کشیده اند"

با مشاهده این وضع خنده ام گرفت و از ته دل گفتم که درست است که خاندان سلطنتی بسیاری از اموال عمومی را به ناحق مال خود و خصوصی کرده بودند، اما اگر قرار بود این اموال با رعایت عدل و انصاف تقسیم شود هم به هر ایرانی، قطعا، یک کاخ مروارید نمی رسید!