دلنبشته های تابناک من

یک سم شناس معروف در باره سم چنین گفته است: "یک سم را نمی توان مطلقا سمی یا مطلقا غیر سمی دانست، الا اینکه برای آن مقدار تعریف شود"

حرف حساب سم شناس معروف، به زبان ساده و غیر علمی، این است که شما ممکن است یک میلیاردیوم میکروگرم سیانور، که از خطرناکترین سموم شناخته شده است، بخورید و مسموم نشوید، اما با خوردن 50 کیلو شکر، اگر توانایی خوردن آن را داشته باشید!، مسموم گردید!( بیخود نیست که شکر، هروئین و نمک را سه سم سفید نامیده اند!)

با این حساب بسیار تعجب آور است که برخی مسئولین بدون اطلاع از ماهیت و چیستی سمی که بسیاری از دختران مدارس و دبیرستان های کشور را مسموم و راهی بیمارستان ها و مراکز درمانی کرده است، از خفیف بودن آن ذکر خیر! به میان آورده اند.

البته؛ دلیل چنین ذکر خیری! به مشاهده و استماع عوارض مسمومیت بر می گردد که در کمال خوشوقتی تا به حال به مرگ کسی ختم نشده است( خدا کند که آن "یک مورد" مرگ هم شایعه ای بیش نباشد)

لذا؛ چنین به نظر می رسد که رویه مسئولین در مواجهه با بسیاری پدیده های مملکتی همان روش معروف ملانصرالدین در برخورد با مسائل مختلف باشد!

می گویند مردی ماست خورده و اندکی از آن بر ریش و سبیلش مانده بود.

وقتی ملا از او "چه خورده ای؟" را پرسید، جواب " کبوتر خورده ام" را شنید.

ملا گفت: "دانستم!"

مرد "کبوتر خورده" با کمال تعجب گفت: "از کجا؟"

ملا جواب داد: "از فضله اش که به ریشت مانده است، دانستم"

شما را نمی دانم! اما به نظر من فرق یک مقام مسئول با یک فراد عادی، علی القاعده، باید این باشد که اولی هم آنچه که فرد عادی نمی بیند، ولو با کمک گیری از آدم ها و مشاورین متخصص و متعهد، را مشاهده می کند و هم از چیزی که شخص معمولی از آن آگاهی ندارد، آگاه است؛ زیرا دیدن چیزهایی که همه می بینند و گفتن مطالبی که بقیه آدم ها را به ادای "چشم بسته غیب گفته است!" می کشاند، از "صندلی مسئولیت" چیزی شبیه "مبلمان خانه های معمولی" و یا "نیمکت های داخل پارک" خواهد ساخت!

پی نوشت: شاید مسمومیت های خفیف ادم ها را فورا نکشند، اما اگر خدای ناکرده سم بیمار کننده نوگلان دبستانی و عزیزان دبیرستانی دارای اثر مزمن باشد، ممکن است آثاری از خود بر جای بگذارد که حالا، حالاها آسیب دیده ها و خانواده های ایشان را درگیر خود نماید.

انشاالله چنین مبادا!