"زن و شوهر دعوا کنند و ابلهان باور کنند" فقط می تواند جهت ارائه سخنان انگیزشی مورد استفاده قرار گیرد، زیرا نه تنها بسیاری از زن و شوهرها واقعا و از صمیم قلب! دعوا می کنند، بلکه بیم آن می رود که یکی از طرفین با استفاده از چاقو یا ساطور یا وسیله دیگر تیز و برنده دم دستی خون دیگری را حلال و جان خود را آزاد نماید.

شاید دعواهای کوچک، که بهتر است از آن ها تحت عنوان زیبنده مشاجرات یاد شود، نمک زندگی باشند.

با این حال؛ دعواهای بزرگ، زندگی را در عوض شیرین نمودن شور می سازند و نشان می دهند که برخی زندگی های مشترک آش هایی هستند که واقعا توسط دو آشپز پخته شده اند و براستی دو وجب و بیشتر روغن دارند.

متاسفانه؛ ما در محیط امن خانه و خانواده و مدرسه، هرگز، حرف زدن و گوش کردن را یاد نمی گیریم و با آموختن اطاعت محض و مطلق خود را آماده می کنیم که هر گاه حوصله خود را سر رفته از این همه چاکری دیدیم یا شک برمان داشت که چه کسی باید فرمانده و کدامین طرف باید فرمانبردار باشند، محق بودن خویش را با بالا بردن تن صدا و یا با استفاده از زبان تهدید و زور اثبات نماییم.

شوربختانه؛ آبروداری ما و اینکه سعی می کنیم صداهایمان بالا و پایین و چپ و راست نرفته( امان از دریچه کولر!) و فقط بین طرفین دعوا باقی بماند هم معضل دعواهای زن و شوهری را دو چندان نموده و باعث شده صداهای آرامی که مدت های مدید در حلقوم ها خفه شده اند، در هنگام پی بردن به از تشت افتادن کوس رسوایی، و متعاقب ادای " من در و همسایه حالیم نیست!" تبدیل به زلزله هشت ریشتری شده و جمیع همسایه ها را از شدت ترس راهی کوچه و خیابان نمایند.

با این حساب؛ وجود "اتاق های دعوا"ی به سختی قابل دسترس که به زن و شوهراجازه می دهند بی هراس از حرف و حدیث های همسایه های فضول و کنجکاو، یک دل سیر دعوا کنند؛ هم خشم انبار شده از حرف های ناگفته را خاموش می کنند و هم، موجب می گردند بی آنکه پای هیچ مفسده ای به میان کشیده شود، بساط اجاره های ساعتی را در کشور بگسترانند.

یک خوبی دیگر این اتاق ها هم این است که زن و شوهرهای فقیر و مستمندی که هنوز از زور گرسنگی صدایشان قطع نشده و از سویی از عهده هزینه های اجاره ماهانه اتاق ها هم بخوبی بر نمی آیند مدت زمان دعوا را کوتاه نموده و یا ترجیح می دهند تعداد دعواهای ماهانه خود را با محتویات جیب یا حساب یا کارت بانکی خود هماهنگ نمایند.

با این حساب؛ در کنار انواع و اقسام امکانات مختص افراد دارا و ثروتمند، اتاق های دعوا هوای کارمند جماعت و قشر حقوق بگیر( معلم ها که جای خود را دارند!) را بیشتر داشته و گامی مهم در جهت رعایت عدالت اجتماعی بر خواهند داشت.