دلنبشته های تابناک من

متخصص آثار باستانی از دولت گله می کرد و می گفت که دولتی ها در حفظ و نگهداری و مرمت به موقع آثار باستانی، کوتاهی های جدی از خود به خرج داده اند.

مجری رادیو، که ادامه این صحبت ها را چندان نمی پسندید، به میان حرف های میهمان "بد" برنامه پریده و گفت:

" جدا از مسئولین، نباید یک کوچولو هم ما مردم را مقصر آسیب های وارده به آثار باستانی به حساب آوریم؟"

خانم متخصص جواب داد: "ندیدن آموزش های لازم در چگونگی تا کردن با آثار باستانی ربطی به مردم ندارد و متولیان و مسئولین و دست اندرکاران مختلف باید از سالیان قبل این آموزش ها را به مردم می دادند. خود صدا و سیما در این زمینه کوتاهی های بسیار دارد. واقعا چقدر صدا و سیما تلاش کرده ارزش و اهمیت آثار باستانی را به مردم یادآور شود و برای آدم های معمولی جامعه جا بیندازد که بخشی از هویت ملی خود را مدیون آثار الباقیه ای که نمی توان روی آن ها قیمت گذاشت هستند؟

میهمان برنامه، که قدر تریبون در اختیار را خوب دانسته بود، ادامه داد:

شما به فیلم ها و سریال های کره ای نگاه کنید. در تمام این فیلم ها و سریال ها پوشیدن البسه محلی و تناول غذاهای کره ای به رخ بیننده داخلی و خارجی کشیده شده و "مال خودمان خیلی بهتر است" در کمال افتخار بیان می گردد؛ اما نگاه کنید و ببینید( و بشنوید) صدا و سیما در این باب چه کرده است! تقریبا "هیچ"!

حق با خانم متخصص بود. نگارنده در یک سریال ترکی شاهد گله و شکایت یک بیمار روحی روانی بود و شنید که خانم روانشناس در پاسخ مریضی که آموزش های ناصحیح والدین را عامل بیشترین بد بختی های خود به شمار می آورد، چه جواب مستدل و منطقی را آورد:

"چه انتظاری داشتی!؟ مگر پدر و مادر تو، خودشان، آموزش های درست و حسابی دیده بودند که بتوانند، به نوبه خود، به تو آموزش درست و حسابی بدهند؟"

در همین باب؛ داستان آموزنده "مواجهه امیر کبیر با آبله" هم خواندنی و شنیدنی است؛ که جهت جلوگیری از اطاله کلام از ذکر آن ها خود داری می شود.

گویا از داستان مجری صدا و سیما و آخر عاقبت او دور افتادیم. مجری نگون بخت در انتها فقط سکوت اختیار کرد و احتمالا به خود نهیب این را زد که اگر زندگی دکمه بازگشت داشت و او فقط می توانست چند دقیقه به گذشته برگردد، قطعا، بیشتر از این ها "لعنت به دهانی که بی موقع باز شود" را جدی می گرفت!