مسئولین ایران بهترین حجاب را "چادر" دانسته اند و این در حالی است که طالبان "برقع" را برترین پوشش زن معرفی کرده اند. جالب این است که اولیای امور کشور همسایه، این حجاب را هم ناکافی قلمداد کرده و عدم خروج از خانه را بهترین پوشش خانم های ساکن افغانستان به شمار آورده اند.

سال ها پیش در کشور ما یک کارگردان ایرانی فیلمی مستند در باره مصائب و مشکلات دو دختر نوجوان ساخت و طی آن نشان داد که چگونه یک پدر، برای سال های طولانی، از ترس اینکه بلایی سر دخترها بیاید از خروج ایشان از منزل ممانعت می کرده است.

طالبان، اصلا اینگونه فکر نمی کند و بیشتر محدودیت هایی که برای خانم های اهل کشور افغانستان اعمال می کند را در راستای صیانت از افراد مذکر و اینکه آن ها با مشاهده مو یا تن و بدن خانم ها اذیت شوند تدوین نموده است.

در مورد اینکه تن و بدن و مویی که سال ها آفتاب، مهتاب نخورده اند چقدر می توانند سالم و بشاش و سر حال باقی بمانند متخصصین امور پوست و مو و زیبایی باید نظر بدهند؛ اما آیا واقعا می توان در دنیای فعلی نیمی از افراد جامعه را کلا و برای همه عمر خانه نشین کرد؟

آیا در هنگام زایمان هم خانم ها نباید از خانه خارج شوند و باید در منزل زایمان طبیعی انجام دهند؟

آیا اگر خانمی در هنگام زایمان دچار مشکل شد و شوهر بخت برگشته زن مجبور شد برای درخواست کمک راهی مرکز درمانی شود یاری گری که او را یاری رساند پیدا خواهد کرد؟

قطعا، در مرکز درمانی هیچ خانمی یافت نخواهد شد؛ چرا که به فرموده طالبان خانم هایی که قابلیت و توانایی و شایستگی فعالیت در چنین مراکزی را دارند خانه نشین شده و مشغول شوهرداری و بچه داری هستند.

در این صورت؛ آیا طالبان اجازه خواهد داد آقایی به همراه شوهر نگون بخت راهی منزل زائو شده و به او در به دنیا آمدن بی مشکل و درد سر طفل کمک کند؟

شاید واقعا، روزی، چنین شود؛ زیرا آدم هایی که به زبان خوش راه درست زندگی در جهان متمدن را فرا نگیرند، روزگاری، با زبان ناخوش به راه آمده و بارها و بارها ضرب المثل آموزنده زیر را در زیر زبان زمزمه خواهند نمود:

خروسی را که قرار است فردا روباه ببرد، بگذار سر شب ببرد. لااقل از زحمت کشیک کشیدن تا صبح آسوده ایم!