تا همین چند وقت پیش، باغ ایرانی، حسابی شلوغ بود و بیم آن می رفت که این وضعیت، بازدیدکنندگان از لاله های زیبا را به کرونا مبتلا نماید.

شلوغی باغ، اصلا، بی دلیل نبود و جدا از زیبایی وصف نشدنی باغ در حد فاصل ماه نخست سال تا اردیبهشت، تعطیلی بسیاری از اماکن دیدنی و تفریحی باعث شده بود که علاوه بر مردم نقاط مختلف تهران، شهرستانی هایی که برای دید و بازدیدهای نوروزی عازم پایتخت شده بودند هم سر از این جاذبه گردشگری در بیاورند.

یکی دو روزی می شود که باغ کلا تعطیل شده و هیچ عجز و لابه و خواهش و التماسی هم نمی تواند موجب گردد مسئولین و متصدیان ممانعت کننده از ورود مردم، گوش سپار حرف هایی در مایه های "چند دقیقه بیشتر طول نمی کشد" و "زود می رویم و بر می گردیم" و "از شهرستان فقط برای دیدن این باغ آمده ایم" گردند.

درست است که برخی از مردم محلی مواجه شده با تعطیلی باغ، "خیلی وقت پیش باید تعطیلش می کردند" گفته و گروهی دیگر در این باب لب به گله و شکایت "این یک ذره دلخوشی را هم نمی توانند در مردم ببینند" باز می کنند، این سوال وجود دارد که آیا بین کاملا باز بودن اماکن گردشی و تفریحی و تعطیلی کلی آن ها نمی توان گزینه حد واسطی را پیدا کرد تا هم کرونای قاتل کمتر آدم بکشد و هم مردم به دلیل خانه نشینی بیش از حد کار دست خود نداده و یا نیمه پیدا شده را مجددا مفقود نسازند!؟

قطعا این امر ممکن است و به همین دلیل، توسط سازمان بهداشت جهانی، از زمان شروع کرونا، برای افراد جامعه یک فاصله یک و نیم تا دو متری تعریف شده و در کشورهایی که مبارزه با کرونا بصورت اصولی صورت می گیرد ادای حرف های کلی همانند "هر چه بیشتر فاصله بگیرید، با احتمال کمتری کرونا می گیرید!"، ضمن نداشتن خریدار، موجبات تمسخر و استهزای مسئولین و متصدیان امور توسط مردم را فراهم می آورند.

در این رابطه باید گفت که مردم حق دارند با شنیدن فرمایشات و درافشانی هایی اینگونه، واکنش هایی در مایه های " لطفا چشم بسته غیب نگویید!" و "چیزی که می دانیم، بر زبان نیاورید!" و "خواهش می کنم ما را نخندانید!" از خود نشان دهند.

پرسشی که در اینجا پیش می آید این است که واقعا سخت است برای باغ ایرانی، و بسیاری دیدنی های دیگر، به ویژه در فصولی که گل های لاله زیبایی و طراوت خاصی به باغ بخشیده اند، سایت درست شده و به مردم اجازه داده شود پس از ثبت نام در آن، در روز و ساعتی تعیین شده در باغ حضور به هم رسانیده و در مدت یکساعت کمی خود را خارج از حال و هوای کرونا ببینند؟

واقعا برای متصدیان حفاظت باغ سخت است که یک اتیکت( مثل کارت کنکور سراسری)، که روی آن ساعت ورود و خروج درج شده، را در اختیار تمامی بازدید کنندگان ثبت نام کرده قرار دهند و به آن ها یادآور شوند که در عدم رعایت ساعت مجاز حضور، رفقا ایشان را به خارج از باغ هدایت خواهند نمود؟

شاید برخی ها بر نگارنده خرده گرفته و بگویند در حالی که حافظین پارک ها و فضاهای سبز حتی نمی توانند مانع از قرارگیری بابا و مامان ها و بچه هایشان در میان گل های لاله شده و قادر نیستند مردم را وادار نمایند سلفی های خود را در اماکن مجاز برای تردد و ایستادن بگیرند، چطور می توانند هم از ورود افراد متفرقه و غیر مجاز جلوگیری نمایند و هم از حضور آن هایی که وقت گردش ایشان به اتمام رسیده است، در داخل باغ، ممانعت به عمل آورند؟

حرف حساب، انصافا، جواب ندارد و فقط باید گفت که مسئولین و دولتمردانی که طی سال های طولانی عزم خود را جزم کرده بودند که با بی خیال اخلاق و فرهنگ شدن، تنها با بهره گیری از روش های تنبیهی و ایجاد هراس از فیزیک کنترل کننده ها و یا آلات و ادوات خوفناکی که در اختیار ایشان نهاده بودند مردم را به راه راست هدایت کنند، چرا نمی توانند در یک باغ را فقط تا آن اندازه باز بگذارند که با ورود کرونا و مردم به میزان لازم و ضروری!؟، سیخ و کباب، دست کم تا اندازه ای، نسوخته باقی بمانند!؟