یک نفر تمام اتاق های خانه را "گرد" در آورده بود! وقتی از او "این چه کاری بود کردی؟" را پرسیدند، جواب " مادر زنم گفته بود نگران من نباشید! هر جور شده خودم را در یک گوشه جای خواهم داد!" را بر زبان آورد!

البته اگر انصاف به خرج دهیم باید بپذیریم که همیشه در کشور ما احترام به بزرگترها تا این اندازه ناچیز و کم مقدار نبوده است. مصداق این گفته یک میز غذاخوری بزرگ مستطیلی شکل است که در بیشتر منازل ایرانی وجود داخلی داشته و باعث می شود افراد بر مبنای شان و بزرگی و کوچکی و سن و سال، ور دل میز جا خوش کنند و در بالا و پایین محل قرارگیری غذا فرو رفته و یا سربلند باشند!

هر قدر وجود میز مستطیلی را در دورهمی های خانوادگی و فامیلی مبارک و میمون بگیریم هم باید بپذیریم که وجود این نوع میزها در میزگردهای رسمی و اداری کارساز نبوده و موجبات اینکه افراد، وفق سمت های اداری و سازمانی، در جاهای مختلف قرار بگیرند را فراهم می آورد؛ موضوعی که باعث می شود اغلب قریب به اتفاق آدم های دور میز، به دلیل جایگاهی که برایشان در نظر گرفته شده است، خود را کوچکتر از آن ببینند که در بازی بزرگان عرض اندام کرده و نصایح، پندها، اندرزها، پیشنهادات، انتقادات و اظهار نظرهایی که ممکن است خردمندانه هم باشند را به سمع پشت میز نشین های متورم از باد فخر و غرور برسانند!( بعضی آدم ها واقعا یک تنظیم باد درست و حسابی لازم دارند!)

در این باب، باید به این نکته توجه کرد که موجودیت میز گردها، به دلیل ایجاد فضایی گرم و صمیمی، باعث می شود هوای تازه به مشام حضار و شرکت کنندگان رسیده و مانع از این امر می گردد که برخی از حضار در فکر باز کردن مدام در و پنجره ها افتاده و یا، بد تر از آن، در اندیشه "کاش بشود در عوض شمار اندکی از شرکت کنندگان درخت بنشانند، تا هوا تازه شود"، فرو بروند!!؟