دلنبشته های تابناک من

"ارشمیدوس"، یکی از بزرگترین قوانین خود، شاید هم دنیا، را در حمام کشف کرد و "نیوتن" در زیر درخت سیب پی به قانون جاذبه برد!

حالا برای لحظه ای به این موضوع بیندیشید که پرسنل یک شرکت مهندسی از حل یک مسئله عاجز شده و نگران اینکه جواب کارفرما را چه بدهند گشته اند.

در میان جمع، یک نفر "ایجا فکرم کار نمی کند" گفته و سایرین و مدیر عامل محترم را در جریان "در کوهنوردی جمعه بیشتر در باره اش خواهم اندیشید" قرار می دهد!

مسلم است که در چنین شرایطی بیشتری ها ترجیح می دهند با سوال کردن مبلغ اجاره بالاخانه کوهنورد، "از او خیری به ما نمی رسد" گفته و بخواهند بی یاری گرفتن از او پروژه را جمع نمایند.

متاسفانه، سالهاست که ما در عوض اینکه زمان و مکان را به اسارت خود در آوریم اسیر زمان و مکان شده ایم!

امروزه، یک کارمند خوب را آن کارمندی می دانند که در راس ساعت 8 صبح در سر کار حضور داشته و تا پایان ساعات اداری از آن "جا" خارج نشود!

موضوع مکان انجام کار تا اندازه ای برای ما مهم شده که اگر روزی وارد محل شده و یکی از همکاران را مشاهده کنیم که در عوض پشت میز نشینی، روی میز نشسته و در آنجا غرق تفکر است حتم برمان می دارد که برای او اتفاق ناخوشایندی افتاده است!

به عبارت دیگر، ما سالهاست ترجیح می دهیم آدم ها پشت میز باشند و مغزشان کار نکند، اما روی میز ننشینند و مشکل لاینحل ما را حل نمایند.

از طرف دیگر، نه تنها مغزهای آدم های مختلف فعالیت یکسانی ندارند، بلکه برخی از افراد در ساعات ویژه ای از شبانه روز می توانند از مغز خود کار بهتر و بیشتری بکشند.

علیرغم این موضوع، واقعا چند کارفرما حاضر می شوند " مغز من شب ها بهتر کار می کند" شماری از پرسنل را جدی گرفته و آن ها را در شیفت شب بگنجانند!؟

جالب این است که معمولا کسانی کارها را به نحو احسن جلو می برند که به انجام فعالیت خود علاقه ای وافر نشان بدهند.

تشخیص آدم های علاقمند و بی علاقه اصلا کار سختی نیست، زیرا آن هایی که کارهای خود را با علاقه انجام می دهند زمان و مکان کار را فراموش می کنند.

حتما شما هم آدم هایی را دیده اید که وقتی در محل کار چشمشان به ساعت می افتد "چه زود 4 شد" می گویند.

از طرف دیگر، شاید انسان هایی را بشناسید که هنگامی که کار محل فعالیت را به خانه می برند و مشغول کار اداری می شوند، همسر و فرزند را از یاد برده و آن ها را جز به چشم پرسنل و همکاران نمی بینند( چه بسا بخشی از انجام کار را هم به آن ها محول نمایند!)

متاسفانه، نه تنها در کشور ما آدم های واقع در دو گروه بالا خیلی تحویل گرفته نمی شوند، بلکه یکی از ویژگی های منحصر به جمع مدیران و اولیای امور و دست اندرکاران ایرانی این است که همواره پرسنل خویشتن را از افتادن در دام مهلک فراموشی زمان و مکان بر حذر بدارند!!!؟