قطعا، تاکنون، چشمان "ماهواره بین ها" به جمال مسابقاتی که در آن ها به نفر یا نفرات برگزیده جوایزی ارزنده اهدا می شود، روشن شده است:

در یک مسابقه، به آنی که دستپخت بهتر دارد جایزه می دهند، در دومی "صدای برتر" را مستحق دریافت هدیه می دانند و در سومی، کسی که اشعار را بهتر از بر کرده و در مدت زمان طولانی تری به خاطر سپرده است، کادویی به رسم یادبود دشت می کند.

در کشور ما، زیاد از این خبرها نیست و بیشتر جوایز، متعاقب پاسخگویی به سوالات پیش پافتاده ای که جوب هایشان را همگان دانند و یا شرکت صرف در مراسم قرعه کشی، نصیب شرکت کنندگان "کم دان" یا "خوش اقبال" می گردند.

نتیجه چنین طرز برخوردهایی کاملا مشخص است:

در حالی که آن هایی که در آنور آب زندگی می کنند یاد می گیرند که به برکت هوش و استعداد ذاتی، تمرینات و ممارست های طولانی یا هر دو سر از جاهایی که لیاقتش را دارند در بیاورند، ما می آموزیم که در طول زندگی می باید بیش و پیش از هر چیز، گفته هایی در مایه های "گلیم بخت کسی را که بافته اند سیاه       به آب زمزم و کوثر سپید نتوان کرد" و "اصل با بودن بخت است نه دانستن کار ......." را آویزه روح و روان خویش قرار دهیم( انصافا "کار" خیلی وقت است که از مرحله "چشم" و "گوش" عبور نموده است)

منتشر شده در روزنامه آفتاب یزد