گاهی وقت ها مشکلاتی در جامعه وجود دارد که دولت در حل و فصل آن ها ناتوان است. در اینگونه مواقع دولت می تواند از ظرفیت های موجود و استفاده نشده بخش خصوصی نهایت استفاده را برده و مشکلات موجود را "کان لم یکن" نماید.

گاهی مشکل خاصی در جامعه نیست، اما ادم های بیکار فراوانی در جامعه وجود دارند. در چنین حالتی، دولت باید به فکر ایجاد مشاغل جدید افتاده و از پول زیادی که مردم دارند و نمی دانند آن را چگونه به بهترین وجه ممکن خرج کنند مایه اساسی بگذارد.

از بزرگترین اشتباهات دولت ها این است که چشم نشسته به جامعه نظر اندازند، زیرا در چنین حالتی مشکلات موجود دیده نخواهد شد(چقدر ما خوبیم!) و تنها مشکل موجود، بیکاری اقشاری از جامعه به حساب خواهد آمد.

در چنین شرایطی است که دولت در عوض اینکه سنگ ها و صخره های جلو پای بخش خصوصی را برداشته و یا برای آن ها انگیزه های مشارکت ایجاد نماید، دست به کار تاسیس مشاغل خلق الساعه و به درد نخوری که مردم برایشان تره هم خرد نمی کنند می زند.

به عبارت دیگر، اگر هم نگاه صدقه ای دولت به بخش خصوصی و سعی در جا انداختن ایده "بگذارید لقمه نانی هم این ها بخورند" در یک جامعه مرفه جواب خوبی بدهد، که نمی دهد، هرگز قادر نخواهد شد در جامعه ای که بسیاری از افراد آن هشتی گرو نه دارند جوابگو بوده و اشخاص بیشماری را به واکنش " پول اضافی ندارم که خرج این جور کارها کنم" نکشاند!

شوربختانه، دولت حسن روحانی نه تنها بصورت فوق عمل کرده، بلکه با قراردادن بخش خصوصی به عنوان زیر مجموعه بخش دولتی، تعرفه های این بخش را وفق اعتراض "یعنی اندازه ما حقوق بگیرند؟" دولتی ها تعیین کرده است(تعیین تعرفه برای اشخاص و اجناس از بدترین کارهای دولت است، زیرا امکان رقابت سالم را از بین برده و ارزش اینکاره ها و غیر اینکاره ها را مساوی خواهد دانست!)

با این حساب لزومی به مطرح کردن سوال اساسی "چرا کارها خوب پیش نمی رود؟" وجود نخواهد داشت، زیرا وفق گفته "یک لا بود نرسید، دولایش کردیم تا برسد" باید گفت که وقتی دولتی ها با حقوق و مزایای قابل تامل چندان انگیزه ای برای حل و فصل مشکلات مردم ندارند، چطور باید از بخش خصوصی انتظار داشت که با عایدی غیر قابل قیاس با دولت، انگیزه لازم برای انجام کاری کارستان را پیدا نماید!؟