یک مدتی است که تعادف غذایی را کنار گذاشته ام؛ یعنی وقتی غذای یک نفره با خود به شرکت آورده ام، به هیچکس "بفرما" نمی گویم و در عوض، هنگامی که غذایم بخوبی بیش از یک نفر را سیر می کند، با دل و جان، آن را تعارف، که فعلا جایگزین آن را نمی دانم، می نمایم!

اصلا فکرش را هم نکنید که آدم خودخواهی هستم و یا در خانواده ای کاملا بی تعارف بزرگ شده ام!

راسش را بخواهید؛ پدر خود را در می آورم تا غذا را بی آنکه به کسی تعارف کنم نوش جان( در واقع زهر مار!) نمایم!

اگر چنین است اصلا چه مرضی دارم که ترک عادت کنم و مریض شوم؟

در جواب باید گفت که "تعارف" ویژگی بد ما ایرانی ها است و از یک دو رویی به تمام معنی نشات می گیرد؛ به گونه ای که در حالی که دل آدمی که تعارف کرده چیزی می گوید، زبان او اشاره به چیزی مخالف دارد!

در این باره خوب به یاد دارم که همکاری داشتم که عاشق شکلات بود و به این دلیل همیشه با خود شکلات می آورد.

نحوه و چگونگی تعارف شکلات او الان هم در ذهنم هست؛ زیرا وقتی او با زبان "خواهش می کنم بفرمایید!" می گفت، نگاه های ملتمسانه چشم هایش "لطفا دست نزنید" را آویزه گوش های فرد مقابل جعبه شکلات می ساختند!

جالب اینکه در همین شرکت همکاری داشتیم که بویی از تعارف نبرده بود و به همین دلیل وقتی من خبط کرده و در هنگام صرف غذا "یه لقمه بردار!" گفتم دست بیل مانندش را در غذای من فرو کرد و بیش از 80 درصد غذا را در آن واحد غیب نمود!

یک بار هم اخوی زاده مشغول تناول چیپس بود که برادر گرامی او را با بیان " به عمو هم تعارف کن!" مخاطب قرار داد.

هنگامی که منباب ادب یک دانه چیپس برداشتم، او کل بسته چیپس را طرفم گرفت و با دلخوری، "اصلا همه اش را بردار!" گفت!

حکایت عمه جان، اما، از همه این ها شنیدنی تر است:

ایشان یکبار که به همسایه پیراهنش را تعارف کرده و او فوری پیراهن گرانقیمت را مال خود نموده بود، به زحمت قادر شده بود جلو سرازیر شدن سیلاب اشک های خود را بگیرد!

عمو جان، با شنیدن ماجرا، گفته بود که آدم در و دیوار به میهمان تعارف می کند تا او رویش نشود آن ها را کنده و با خود ببرد و فوق فوقش چای و شیرینی و هر چه باشد پیراهن و روسری و شال و بلوز دامن تعارف نمی کند!

حالا متوجه شدید چرا تعارف را کنار گذاشته ام!؟

منتشر شده در روزنامه اطلاعات