دلنبشته های تابناک من

"ا میکرون"، معمولا، آدم ها را نمی کشد و ما ایرانی ها خوب می دانیم که آنچه ما را نکشد قویترمان می سازد.

شاید برای این است که بیشتر افرادی که دزهای اول و دوم را تزریق کرده اند بی خیال واکسن یادآور شده و در فکر اینند که به مدد ابتلا به "ا میکرون" قویتر شده و بهتر بتوانند با مسائل و مشکلات زندگی روزمره یکی به دو نمایند.

جالب این است که مسئولین و اولیای امور هم "ا میکرون کلا فرق دارد" را از صمیم قلب باور داشته اند.

احتمالا دلیل این باور به مسابقه فوتبال زنان ایران و هند بر می گردد.

در آن مسابقه؛ تعدادی از بانوان هندی، مبتلا به سویه جدید، همان "ا میکرون" خودمان، بودند و در اثنای بازی بیماری را به خورد چند تن از بر و بچه های ما هم دادند.

با این حساب بود که مسئولین متوجه شدند "ا میکرون" بیش از آنکه در فضای بسته رختکن منتقل شود قادر است در فضای باز و بی آنکه پای عطسه و سرفه ای در کار باشد به شکار مورد مناسب اقدام نماید.

با چنین کشفی؛ درهای استادیوم های رو باز به روی تماشاگران بسته شد و در عوض مردم قادر شدند فقط در فضاهای بسته ای که در آن ها امکان فاصله گذاری اجتماعی نیست و سویه جدید به خاطر تنگی جا اذیت می شود و نمی تواند کار همیشگی را بکند حضور یابند.

با این حساب؛ اینکه در چنین اوضاع و احوالی، جماعت عکاس دست به اعتراض زده و سالن را ترک می کنند به مشکل خود آن ها بر می گردد.

یک عمر است که "عکاس جماعت" عادت کرده عکس آن چیزی که در واقعیت وجود دارد را بیندازد.

بنابراین؛ عکاس ها همیشه و در همه مکان ها واقعیت های خوب را بد و ماجراهای بد را خوب جلوه داده اند.

پس اگر ایشان " در اینجا ا میکرون بیداد می کند" می گویند نباید خیلی هم حرف آن ها را جدی گرفت.

تازه گیریم که چند نفری مردند. ارزشش را ندارد که مابقی قویتر شوند!؟